عریضه

می دانم که جواب ممکن است همان قدر که برای من بدیهی است برای شما هم باشد، اما بعضی دوستان جاهل ما فکر می کنند چون کنش خیابانی می تواند به معنای تامین محتوای جنگ رسانه ای دشمن باشد پس لذا غلط است. اما به نظر من کنش خیابانی به این دلایل اتفاق مبارکی است:

ممکن است فضا یا ساختمانی برای ما به ظاهر خاطره انگیز باشد طوری که وقتی عکس هایش را مرور میکنیم یا بعد از سال ها به آن برمی گردیم، تلی از احساس روی سرمان آوار شود.
واقعیت این است که آن فضا بطور مستقیم مسبب ایجاد این حس ها نیست، بلکه بخاطر کنش های متقابل اجتماعی ما با دیگر انسان ها در آن فضاهاست که این حس ها در ما ایجاد می شود.
هر چقدر یک فضا بتواند در ایجاد تعامل مطلوب اجتماعی موثر تر باشد، آنگاه تعلق خاطر ما به آن بیشتر می شود.

آیا عجیب نیست که یک تراژدی در زمان مشابه ، دقیقا در همان مکان قبلی و دقیقا با همان شکل ، اما با آدم های جدید تکرار شود؟
مثلا فرض کنید یک سال بعد از کشته شدن سهراب به دست رستم ، پهلوان جوان دیگری از توران به ایران حمله کند و دقیقا در همان محل جنگ قبلی ، پهلوان ایرانیِ دیگری که پدر این پهلوان جدید است دقیقا به همان شکل (خنجر در پهلو) پسر خود را بکشد.
آن وقت این سوال پیش می آید که برای تکرار این تراژدی باید گریست یا برای تراژدی این تکرار؟

آنطور که از نقل قول ها و اخبار برمی آمد هفته ی گذشته بخاطر افزایش محدودیت های پوشش بوسیله ی نیروی قهریه ی خانم در پردیس هنرها توسط دانشجویان تجمعی شکل گرفت.

در مورد مسئله ی حجاب مخصوصا این چند سال حرف و حدیث های بسیاری گفته و شنیده شده و اغلب راه حل های صفر و صدی و دور از انتظار داده شده.

محسن حسام مظاهری(جامعه شناس) برای برون رفت جامعه راه حلی منطقی تر و قریب به این مضمون پیشنهاد داده است: